Principe

Meestal gebruikt men een systeem waarbij de röntgenbuis gemonteerd is op een rond de patiënt draaiende ringvormige structuur. Aan de overzijde van de buis staan detectoren die de de straling na penetratie van de patiënt opvangen.
De patiënt ligt op een tafelblad die de te onderzoeken regio in het midden van de gantry brengt. Dit blad kan tot de minimeter precies worden verschoven zodat men heel precies kan bepalen welke regio men wil bestuderen.
Om beelden te maken worden de door de verschillende weefsels afgezwakte stralen gemeten door de detectoren. Die hebben de eigenschap om de ingevallen straling om te zetten in een proportioneel elektrisch signaal. Door het draaien van de buis rond de patiënt kan men beelden maken in verschillende richtingen. De computer verzameld al de gegevens en kan op die manier een beeld reconstrueren, een coupe of snede genaamd.

Het beeld dat men bekomt is opgebouwd uit verschillende grijstinten of densiteiten. Elk weefsel heeft zijn eigen densiteit en heeft daardoor de eigenschap om afhankelijk van zijn densiteit de straling meer of minder te verzwakken. De densiteiten werden vastgesteld in Houndsfield Units (H.U.)

Bot	> 250 H.U. (wit, zeer dens)
Lever	65 H.U.
Water	0
Vet	- 65 H.U.
Lucht	- 1000 H.U. (zwart, zeer weinig dens)

Spiraal CT

Sinds de jaren '90 wordt gebruik gemaakt van een nieuwe techniek, namelijk de spiraal of volume CT. In tegenstelling tot de klassieke CT waar de patiënt telkens over een bepaalde afstand verplaatst werd alvorens een beeld te maken, wordt de patiënt hier onder continu draaien van de buis aan een constante snelheid verplaatst.


Door de continu verplaatsing van de patiënt en de draaiing van de buis er rond bekomt men een spiraalvormige structuur.
Er wordt een volledige volume in een keer gescand.
De voordelen hiervan zijn:

	Het onderzoek is sneller afgelopen
	Er worden meer gegevens verkregen, waardoor reconstructie in andere vlakken mogelijk wordt (sagitaal, axiaal)
	Het maken van 3D modellen